Bodemtijd

Vanuit Cambodja zijn we via het internationale vliegveld van Bangkok naar Phuket gevlogen. We hebben gelukkig geen hinder ondervonden van de overstromingen die o.a. Bangkok zo hard hebben getroffen. Nadat we onze koffers uit de storage hadden gehaald zijn we met de taxi naar Krabi gegaan om daar op de passagiersferry te stappen naar Koh Lanta (dachten we). We bleken te zijn afgezet bij de autoferry. Deze ligt zo’n 70 km zuidelijker dan de passagiersferry van Krabi en een stuk dichter bij Koh Lanta. Op zich geen ramp dus. Wat we al wisten is dat je via deze route 2x de ferry moet nemen. Er is eerst een autoferry naar Koh Lanta Noi. Dan is er zo’n 8 km verderop de autoferry naar Koh Lanta Yai, beter bekend als het toeristeneiland Koh Lanta, ons einddoel. De ferry kostte bijna niks, dus met een goed gevoel opgestapt. Na een korte overtocht stonden we op Koh Lanta Noi. Alle auto’s, minibusjes en scooters reden weg en wij bleven alleen achter. De auto’s die er volgens de mevrouw van de ticketverkoop moesten zijn waren er niet. Weer een gevalletje van miscommunicatie door de taalbarrière. Achteraf altijd een leuk verhaal, maar op het moment zelf sta je in de hete zon, met 3 grote tassen en 2 rugzakken te wachten op wat er gaat komen. Nadat we een tijdje hadden staan wachten (misschien konden we iemand van de volgende ferry overhalen om ons mee te nemen?) kwam er een politieauto aan. Na wat gesproken te hebben boden ze ons aan om als taxi te fungeren en ons (uiteraard betaald) naar de volgende ferry te brengen. Wij allang blij, dus geaccepteerd. We zijn in een burgerauto vervoerd, wel met een pistool (Glock (GM)) naast me tussen de voorstoelen ;-). Via een tolk heeft de agent nog geprobeerd een prijs met ons af te spreken om ook met ons de volgende ferry te nemen en ons af te zetten bij ons hotel, maar dat is niet gelukt. Het was erg lastig omdat zij niet begrepen in welk hotel we zaten, en wij niet zomaar ergens afgezet wilde worden. Gianfranco heeft nog wel zitten onderhandelen met de agent, wat ik wel erg vermakelijk vond. We zijn wel keurig afgezet bij de volgende ferry en na wederom een korte oversteek goed aangekomen op Koh Lanta Yai. Hier was wel 1 taxi, maar die vroeg zo’n hoog bedrag dat we daarvoor bedankt hebben. We hebben contact gezocht met het hotel en gevraagd of zij eent taxi wilden sturen. We hebben duidelijk aangegeven dat we bij de autoferry stonden en niet bij de gebruikelijke passagiersferry, waar alle toeristen zonder vervoer normaal gesproken aankomen. Gianfranco heeft zelfs nog met de buurvrouw van het hotel gesproken (sprak beter Engels, dachten we) en ook aan haar aangeven waar we waren. De taxi zou er met 20 minuten zijn. Na 30 minuten maar weer even gebeld met het hotel, er was nog steeds geen taxi. Er werd gevraagd wat we voor kleur shirts aanhadden, want de chauffeur kon ons niet vinden. Nog maar eens uitgelegd dat we de enige 2 farang (buitenlanders) waren die bij de autoferry stonden te wachten, maar er ging nog steeds geen lichtje branden aan de andere kant. Nadat Gianfranco voor de zoveelste keer had verteld waar we waren heb ik het even van hem overgenomen. We hadden die dag al zo vaak moeilijkheden gehad door de taalbarrière, dat hij het wel even zat was. Ook ik heb meerdere keren uitgelegd waar we stonden, en plots hoorde ik: Oohh, you are at the carferry. Even tot 10 geteld en na enkele minuten kwam dan eindelijk de taxi. Of in dit geval een tuktuk met zijspan. Nadat we de tassen en onszelf in de zijspan hadden gepropt, waren we dan echt onderweg naar het hotel. Jullie kunnen je vast wel voorstellen hoe gelukkig we ons voelde toen we met een koud drankje in de bar aan het strand zaten.
We hebben ons 5 dagen lang vermaakt met strand, zee, zon, luieren en het uitproberen van verschillende restaurants. We hebben geslapen in een bamboehut op 15 meter van het strand van Klong Nin. Superlocatie, maar wel een primitief onderkomen. Slapen onder een klamboe, zelf water scheppen om je wc door te spoelen, koud (soms lauw!) douchen. Leuk om meegemaakt te hebben, maar ook omdat het zo klein was, waren we wel toe aan iets groters en iets meer luxe.
De laatste 2 dagen hebben we gebruikt om een auto en een nieuw verblijf voor 1 maand te zoeken. Via de internetwinkel/touroperator/scooterverhuur naast het hotel hadden we een jeep gehuurd (dachten we), soortgelijk aan wat we op Koh Samui hebben gehad. We hoorde al snel dat de jeep niet volledig verzekerd kon worden (was te oud). We konden wel een andere duurdere auto huren. Daar hadden we geen zin in, dus we hebben meteen alles afgeblazen. Wel balen want met die auto wilde we langs wat locaties gaan om huisjes/appartementen te bezichtigen. Niet lang daarna kregen we het aanbod om voor hetzelfde geld een pick-up te huren die wel volledig verzekerd was. De eigenaresse baalde dat het niet goed was gegaan met de jeep, en heeft rondgebeld om deze auto voor ons te regelen. Super, en de volgende dag is de pick-up keurig afgeleverd voor het hotel. Hiermee zijn we o.a. bij Freedom Estate langsgegaan, en dat had alles wat we zochten. Het ligt rustig boven op een kleine berg, op privé terrein. Er zijn 3 huizen met elk 2 studio’s naast elkaar. Er zit een volledige keuken in met allerlei apparatuur (rijstkoker, grill, blender). Er is airco, er zijn 2 plafondventilatoren en een groot balkon met prachtig uitzicht. Elke dag wordt er schoongemaakt dus wat dat betreft is het net een hotel. We zijn hier nu 2 dagen en hou je vast, ik heb alweer 2 keer gekookt! Ik was wel even vergeten dat afwassen erbij hoort en dat ik dat nooit leuk heb gevonden. Maar wat een gemak, en hoe gek het ook klinkt, lekker om niet altijd in een restaurant te hoeven eten (geloof me dat je dat ook wel eens zat wordt). Net even een paar boodschapjes gedaan en voor vanmiddag staat er fruitshake (banaan) op het programma. Volgende week gaan we ons verdiepen in het duiken hier. Hopelijk kan ik dan mijn hand weer volledig belasten, ik ben er nu nog wat voorzichtig mee, het zit net weer zo mooi dicht.
We gaan zo weer even kijken naar een prachtige zonsondergang. Bijna alle stranden op Koh Lanta liggen op het westen, inclusief ons huidige huisje, dus we zien de zonsondergang tot ‘ie onze neus uitkomt HAHAHA.
Tot volgende week. Groetjes Erica

Na een vlucht van 45 minuten zijn we in Cambodja aangekomen. We hebben hier een gratis (echt waar) airport pickup van ons hotel. Nadat we ons visum hebben geregeld, worden we door onze chauffeur naar een tuktuk gebracht. Deze zijn anders dan in Thailand. Hier is het een motor, met een aanhanger waar je in kan zitten. Het is verbazingwekkend comfortabel en de weg naar het hotel is erg mooi. Het is droog en we zien zelfs een prachtige zonsondergang. Wat een mooie manier om ons verblijf in Cambodja te beginnen. Aangekomen in het hotel kunnen we direct onze tours boeken. Iedereen die in Siem Reap verblijft gaat de Angkor Wat bezoeken. Eigenlijk is de Angkor Wat maar een klein gedeelte van alles wat er te zien is. Er zijn verschillende oude tempelcomplexen van verschillende religies. Ook zijn er oude steden en paleizen. We regelen een tuktuk en een gids voor 3 dagen. We weten gewoon te weinig van alles af hier om zo lukraak door de sites gaan. Na een diner in het hotel gaan we slapen in onze luxe kamer met heerlijk groot en comfortabel bed. Onze gids en chauffeur zijn al aanwezig als wij gaan ontbijten (zij waren te vroeg, wij niet te laat hoor). Het zonnetje schijnt flink. Tot een paar dagen geleden waren er nog overstromingen, maar de gids verzekerd ons dat we overal kunnen komen. Fijn om te horen want we willen ook echt alles zien. Eerst even langs de pinautomaat om US dollars te halen. Cambodja heeft de Riel, maar eigenlijk alles wordt afgerekend in dollars. Zelf de lokale mensen die je souvenirs aanbieden willen dollars hebben. We kopen onze entreetickets voor 3 dagen (een pittige 40$ per persoon), er wordt een digitale foto gemaakt voor op de pas en dan gaan we op weg. We komen al snel langs de Angkor Wat, we zien heel veel toeristen, maar onze gids laat ons er niet uit. We gaan pas eind van de dag hiernaar toe. Nu komt de zon van achter en hij vindt dat je foto’s dan niet mooi worden. Hij heeft helemaal gelijk, en ik ben al direct blij met deze gids. We merken al snel dat hij veel informatie heeft over alle plekken die we zien, en hij verteld het in goed Engels. We beginnen bij de Bayon tempel. Deze tempel is bekend om de vele gezichten die in de tempel verwerkt zijn. Prachtig begin van deze dag. Daarna is het steeds op weg naar een nieuwe plek met de tuktuk en dan de wandeling langs een tempel of de restanten van een oud paleis. We lopen door mooie natuur, komen zelfs nog een slang tegen en maken mooie foto’s en filmpjes. We bezoeken ook het tempelcomplex Ta Phrom. Hier is de film Tomb Raider opgenomen. Dat doet ons niet zoveel, maar wel de pracht van deze oude tempel. Hier zie je de symbiose tussen natuur en de gebouwen. De bomen en de wortels houden de gebouwen overeind. Veel van de oude tempels en gebouwen waren overgroeid met jungle. Deze tempel is juist zo mooi omdat niet alle bomen zijn weggehaald. Bij sommige complexen is dat juist de reden waarom er zoveel is ingestort. We bezoeken ook nog een tempel, waar ze met vuur hebben geprobeerd de jungle te verwijderen. Dat daardoor de tempel hier een daar wat aangebrand is lijkt me overbodig om te vermelden. De overige verwoestingen komen veelal door jarenlange oorlogen. Sommige al heel lang geleden, maar de meest recente verwoestingen waren ten tijde van Pol Pot. Naast het uitroeien van een enorm deel van de bevolking heeft hij ook veel laten vernielen van religieuze sites.
De gids leidt ons 3 dagen lang naar mooie en interessante plekjes. Bij sommige tempels doen we een one way bezoek. Als we aan de achterzijde de tempel verlaten staat de tuktuk ons op te wachten. De beste manier om iets te bezoeken is niet altijd via de hoofdingang. We hebben bijvoorbeeld de Angkor Wat via de achteringang bezocht. Het was zo’n warme dag en via die kant loop je veelal onder de bomen. Daarna heeft hij ons door het grote complex binnen geleid. Als laatste zijn we aan het eind van de dag via de hoofdingang naar buiten gegaan om de oh zo bekende foto te maken. Omdat er een gedeelte in de steigers stond hebben we dit van een zijkant gedaan. Maar het resultaat is nog steeds fantastisch.
We hebben deze dagen echt genoten van alle verhalen van onze gids en alles wat we hebben gezien. We hebben doordat we met de tuktuk gingen ook veel gezien van het dagelijks leven rondom Siem Reap, en dat is fascinerend. Op veel plekken leven de mensen nog samen met hun dieren. Buffels, koeien, varkens, kippen etc. alles woont in en om de huizen. Klein minpuntje voor ons waren de vele kindertjes die je souvenirs proberen te verkopen. Wij zien de kids liever in school en aan het spelen. Maar ja, omdat er toch zoveel van ze gekocht wordt door de toeristen is het natuurlijk wel een lucratieve business. We hebben (gelukkig) niet de overstromingen meegemaakt hier, maar wel nog op verschillende plekken de impact ervan gezien. Gedeeltes van Siem Reap waren moeilijk te bereiken, maar met een tuktuk was het nog net wel te doen. Alhoewel ik de soms grote diepe waterplassen waar we doorheen moesten en de modder waarin we bijna vastzaten een beetje eng vond. We hebben op onze laatste dag nog een floating village bezocht. Hiervoor zijn we met 2 boten onderweg geweest. Eerst een klein plat bootje, dit omdat de weg overstroomd was. Daarna over op een grotere boot, en hiermee 2 uur gevaren. We waren met onze gids de enige aan boord, een mazzeltje. Later zagen we nog veel meer boten langs komen met toeristen erin. De floating village ligt altijd in het water (zoals de naam al doet vermoeden). In de droge periode staat het water 1 meter hoog. Nu stond het water maar liefst 6 meter hoog. Ze zijn dus wel gewend om op het water te leven, maar normaal hebben ze veel meer leefruimte. Nu waren ze aangewezen op een ruimte die soms niet meer leek dan een vliering. Ook de school stond onderwater. We hebben nog wel kinderen gezien in schooluniform, dus misschien hadden ze op een andere plek les. Een indrukwekkend einde van onze dagen in en om Siem Reap. We hebben een heel klein  stukje van Cambodja mogen zien, en wat we hebben gezien was prachtig.
Ik schrijf dit stukje in onze bamboo hut ongeveer 15 meter van het strand op Koh Lanta (Thailand). We zijn hier gisteren aangekomen en zijn nu heerlijk aan het relaxen, lekker de hele dag luieren en op het strand zitten, af en toe even zwemmen. Onze enerverende reis naar Koh Lanta wordt beschreven in de eerstvolgende update, over ongeveer een week. Tot dan, groetjes Erica en natuurlijk ook van Gianfranco.

We hebben een 2 daagse stop-over in Ho Chi Minh City (voormalige hoofdstad van Zuid Vietnam: Saigon). De stad ligt ruim 1700 km. zuidelijk van Hanoi. Dit is het gebied van de Mekong delta. En bij ons voornamelijk bekend vanwege de oorlog. Deze keer eens geen airport pickup, want het hotel vroeg 35$ voor een enkele rit. Op het vliegveld konden we een taxivoucher kopen voor 160.000 Dong (7,5$).  Dit is ietsje duurder dan met een taximeter, maar je voorkomt oplichting, meters die te snel oplopen, chauffeurs die de meter niet willen aanzetten, dus makkelijk. En een stuk goedkoper dan via het hotel. We waren rond 23:00 in het hotel, dus snel de snaveltjes dicht en oogjes toe. De volgende dag zijn we naar het War Remnants museum gegaan. Het is droog en warm en even wennen na de natte dagen in Hoi An. We komen eerst langs het Reunification Paleis (ook bekend als het Onafhankelijksheids-paleis). Het was de residentie en werkplek van de President van Zuid Vietnam tijdens de Vietnam oorlog.  Het was ook de plek waar de Vietnam oorlog eindigde toen Saigon viel in 1975 nadat een Noord Vietnamse tank door de hekken brak. Bij het oorlogsmuseum is het druk, er zijn toeristen maar ook veel studenten (echte deze keer, niet de scammers uit Hanoi). Rondom het museum staan tanks en vliegtuigen uit de oorlog tentoongesteld. Ook zijn er gevangenissen nagebouwd. In het museum draait het allemaal om de misstanden en gruweldaden uit de oorlogen. De foto’s die er hangen zijn soms erg confronterend. Hele dorpen zijn uitgeroeid door de Amerikanen, inclusief vrouwen en kinderen, waaronder zelfs baby’s. Als je daar een foto van ziet besef je heel goed dat oorlog echt verschrikkelijk is. Ook zijn er foto’s te zien van de enorme schade die is aangericht (aan mens en natuur) door de tonnen zeer giftig ontbladeringsmiddel (Agent Orange) die Amerika over Vietnam heeft uitgestrooid. Iedereen herinnerd zich ook nog wel de foto van het naakte meisje wat schreeuwend wegrent nadat ze is verbrand door napalm na een bombardement. Naast de vele slachtoffers die direct geraakt zijn door de oorlog zijn er in de jaren daarna vele kinderen geboren met ernstige afwijkingen. Tijdens ons bezoek bleef ik het nummer van Bruce Springsteen maar in mijn hoofd horen: War, what is it good for, absolutely NOTHING. In het museum zien we een kolom die we eerder hebben gezien in Japan: May Peace Prevail On Earth. Dat lijkt mij een mooie wens om ons bezoek aan het  museum af te sluiten. Om de dag een beetje luchtiger te eindigen bezoeken we de Water Puppet show. Voor de oplettende lezers, ja, we hebben dit eerder gezien namelijk in Hanoi. Omdat we het zo leuk vonden zijn we gewoon nog een keer geweest. Het principe van de show is hetzelfde, maar er zijn toch redelijk wat verschillen. De aankleding van podium is heel anders. Ook worden er hier een aantal andere poppen gebruikt. Wederom zijn we vermaakt en deze keer hebben we wel een paar foto’s gemaakt en een filmpje. De volgende ochtend is het vroeg opstaan voor een dagtocht naar de Cao Dai tempel en de Cu Chi tunnels. Het blijkt een dag waarin we vele uren in de bus doorbrengen. Maar ja, je moet soms wat geduld hebben om mooie dingen te zien. De eerste stop is de souvenirshop (handycraft). Dit is iets wat we zoveel mogelijk proberen te vermijden, maar het zat helaas bij deze tour inbegrepen. Het valt ons op hoeveel mensen toch nog souvenirs kopen tijdens zo’n stop. Na de tussenstop gaan we naar de Cao Dai Tempel. Cao Dai is een relatief nieuwe religie, die tot stand is gekomen in Zuid Vietnam (in een poging Noord en Zuid Vietnamese religies samen te brengen). Het is een mengelmoes van het Boeddhisme, Islam, Confucianisme, Taoïsme, Vietnamees spiritualisme en het Christendom. Cao Dai betekent hoge toren en verwijst daarmee naar God. De tempel (lijkt van buiten op een kerk/kathedraal) en de mis die we hebben gezien, doen wat vreemd aan. Binnenin is het een overdaad aan kleuren. Je ziet inderdaad allerlei aspecten van verschillende religies terug tijdens de mis. Het is wel erg boeiend om te zien. Na een stop voor de lunch gaan we naar de Cu Chi tunnels. De tunnels speelden een grote rol tijdens de oorlog. Ze zijn door de Vietcong jarenlang gebruikt om de Amerikaanse soldaten aan te vallen. De ingangen waren heel klein en goed verborgen. Het heeft lang geduurd voordat ze ontdekt werden. Het is ook nooit echt gelukt om de guerrilla aanpak van de Vietcong te stoppen. De tunnels van Cu Chi zijn ruim 250 km lang. De ingangen hadden enorm goede camouflage en de tunnels zelf zaten vol met boobytraps. Er valt enorm veel te vertellen over de tunnels, hoe mensen daarin leefde en over de oorlog, maar daarvoor verwijs ik jullie naar Cu Chi. Nu is het een toeristenplek waar je zelf een stukje door de tunnels kan kruipen. Ze hebben de tunnels wel al groter gemaakt zodat de toeristen erdoor kunnen. Ikzelf heb hiervoor bedankt, maar Gianfranco is als echte soldaat door de tunnel gekropen. Je ziet allerlei boobytraps die de bevolking maakte bijv. van bamboe. Ook zijn er bomkraters van bommen gedropt door B-52 bommenwerpers.  Je kunt er schieten met o.a. M16 en Kalasnikov AK47.  Na een lange busrit terug, is er al een eind gekomen aan ons bezoek aan Ho Chi Minh City. We nemen zeer tevreden afscheid van Vietnam. Terugdenkend aan alles wat we hebben gezien en meegemaakt, zijn het zeer goed bestede 3 weken geweest. Volgende halte: Siem Reap, Cambodja.
Tot dan! Groetjes Erica

Na een zeer korte vlucht vanuit Hanoi zijn we geland in Da Nang. Het is een erg klein vliegveld, we zien onze koffer direct op de band liggen en staan dus binnen enkele minuten al buiten. We worden weer keurig opgewacht door een chauffeur met mijn naam op zijn bordje. Hij was erg blij, want de andere chauffeurs hadden hun klanten nog niet gevonden. Het leek erop alsof ze een wedje hadden gelegd op wie het eerst weg zou zijn. Fijn als we zo kunnen helpen.
Na 45 minuten rijden zijn we op onze bestemming: Hoi An. Het is helaas erg slecht weer, dus we relaxen wat in het hotel en eten daar ook. De volgende ochtend staan we hoopvol op maar helaas het giet nog steeds enorm. In dit hotel is er een uitgebreid ontbijtbuffet, dus daar maken we dankbaar gebruik van. Rond een uur of 2 klaart het iets op, genoeg voor ons om met plu en poncho op pad te gaan.
Het is snel te zien waarom dit stadje een UNESCO site is. Het lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. Het is schattig, mooi, interessant. Hoi An is een goed bewaard gebleven havenplaats. Van de 15e t/m de 19e eeuw werd er handel gedreven met de Chinezen, Japanners en ook de Nederlanders. In de architectuur zie je de Vietnamese stijl gecombineerd met Chinese en Japanse invloeden. De handelaren settelde in Hoi An en bouwden hun huizen en tempels volgens hun eigen designs. Het is de enige stad in Vietnam die in originele staat bewaard is gebleven. Je ziet dus geen enkel modern gebouw.  De huisjes zijn nog echt oud, alleen nu zijn het souvenirshops, (maat)kledingzaken en restaurantjes waarvan vele met een terrasje. Van de huisjes kan het grootste gedeelte van de voorkant open door grote deuren. De terrasjes zijn daardoor allemaal overdekt. In de zomer zal dit een lekkere beschutting zijn tegen de zon, voor nu was het lekker omdat je droog op een terras kon zitten. Er mogen geen auto’s rijden in het oude gedeelte en motoren en brommers alleen op aangegeven tijden. Dus zie je veel locals fietsen, grappig en natuurlijk heel herkenbaar. Er zijn veel bezienswaardigheden: De Japanse brug, antieke oude woningen, assembly halls, community halls, tempels. Je kunt op verschillende plekken een ticket kopen, dan mag je 5 bezienswaardigheden bezoeken. Ook hebben we hebben de rivier bekeken, er werd gevist, toeristenboten voeren af en aan en de brug over de rivier is een drukke oversteekplaats.
De 2e dag wilde we gebruiken om de omgeving verkennen. Maar door het slechte weer hebben we ons uitstapje naar de Marble Mountains en My Son tempelcomplex laten schieten. Het strand hebben we ook overgeslagen.
Wij zijn daarom de 2e dag weer teruggegaan naar het stadje, er waren toch nog genoeg bezienswaardigheden, en hebben een nieuwe 5-strippenkaart gekocht. Nadat we een aantal sites hebben bezocht (we zullen jullie niet vervelen en ze allemaal opnoemen) lopen we terug langs de rivier en zien plots dat deze aan het overstromen is. De kades staan al gedeeltelijk onder water en de toegang tot de brug ook.  Dat is in een paar uur heel snel gegaan. In een straatje richting de rivier ligt zelfs al een bootje, waar een paar uur eerder de mensen nog liepen en fietsten. Dit is een situatie die wij niet goed kunnen inschatten en we besluiten om na het eten terug te gaan naar het hotel en niet de avond in de oude stad door te brengen.
De volgende ochtend na het uitchecken zijn we nog even naar de binnenstad gegaan. Het water was zich gelukkig al aan het terugtrekken, op de plaatsen waar het was overstroomd lag nu een laag slik. Een klein gedeelte van de kade stond nog wel onder water.  Dat is een situatie die voor hier niet ongewoon is, je ziet dan ook dan de mensen gewoon doorgaan met hun dagelijkse dingen. Ons dingetje van deze dag was vliegen naar Ho Chi Minh City (voormalig Saigon). Stond niet op het programma, maar omdat we via deze stad moesten vliegen om naar Cambodja te gaan maken we toch een stop-over.
Jullie horen snel hoe dat is geweest!
Groetjes Erica.
Ps: Met mijn hand gaat het goed. Ik kan alle vingers en mijn duim goed gebruiken, ik vraag me alleen af of mijn oplosbare hechtingen wel zo oplosbaar zijn ;-). Nog een paar dagen geduld hebben, dan  weten we het zeker.

Na een dagje bijkomen in Hanoi worden we ’s ochtends door de bus van Marguerite Junk Cruise opgehaald bij ons hotel. Na zo’n 5 uur komen we aan in de haven van Halong. Het ligt hier vol met toeristenboten. Halong Bay is een UNESCO World Heritage Site en wordt daarom door vele toeristen bezocht. Na het inchecken op de jonk ontmoeten we Renzo en Hester. Zij reizen in ruim 3 weken met een gids en chauffeur door Vietnam. Ook een erg mooie manier om het land te zien.  Na de uitgebreide en lekkere lunch bezoeken we de Sung Sot cave (ook de surprising cave genoemd). Dit is echt een hotspot in Halong Bay en er zijn dan ook heel veel toeristen. Maar we hebben genoeg tijd om alles goed te bekijken. Omdat de ingang van de grot hoog ligt hebben we een mooi uitzicht over alle boten en de baai en de rotsformaties. Aansluitend zijn we gaan kajakken. We zijn door een grot gevaren  en kwamen in een lagune die verder helemaal afgesloten was. Het was prachtig. En we hebben zelfs aapjes gezien. Als je goed oplet in het filmpje (dat al op de site staat!) zie je ze tijdens de kajaktocht. Tip: let op de bewegende bomen.
De zon gaat onder als we terugkomen van onze kajaktocht. Hester is als een van de eerste terug aan boord en heeft ook voor ons foto’s gemaakt van de zonsondergang. Super, want die hadden we anders gemist! Nadat we lekker hadden gezwommen (en sommige van ons van bovenaf de boot waren gesprongen) hebben we genoten van een uitgebreid diner. Na een lange en leuke dag is het heerlijk slapen in de mooie hut.

De volgende dag na het ontbijt nemen we afscheid  van Hester, Renzo en de groep. Nog bedankt voor de gezelligheid, we hebben in die korte periode toch 3x met elkaar aan tafel gezeten en een avond aan dek doorgebracht. We hopen dat jullie genieten van de rest van jullie reis door Vietnam.
Omdat wij nog een nachtje langer op de boot blijven hebben we een ander programma dat de rest van de groep. Wij zijn met 2 andere mensen van onze groep (een Engelsman en zijn Thaise vriendin) overgestapt op een dagboot. Met nog 2 mannen uit de USA was onze groep compleet met maar 6 gasten. We zijn begonnen met een bezoek aan een drijvend vissersdorpje. De mensen in dit dorp leven al generaties lang op deze manier. Ze hebben zelfs een school in het dorpje. Daarna hadden we onze 2e kajaktocht. Een lange tocht waarin we o.a. door de vleermuisgrot zijn gevaren. Aan het plafond van de grot hangen allemaal stalagtieten, die wel een beetje doen denken aan vleermuizen. Net op het moment dat we dachten dat de grot daarom zo heette begonnen de vleermuizen door de grot te vliegen. Echt een verrassing en erg mooi om te zien. Daarna zijn we door een hele smalle en ondiepe grot gevaren. Dat was leuk om te doen.
Voor de lunch was de boot voor anker gegaan op een hele mooie plek waar allerlei baaitjes en strandjes waren. We konden na de lunch naar die strandjes zwemmen of met de kajak rondvaren. Wij hadden na 2x kajakken wel even zin in zwemmen. Op het 2e strandje waar we naartoe waren gezwommen gleed ik uit op een gladde rots. Ik kwam heel vervelend met mijn hand neer op een paar scherpe mosselen en haalde mijn hand flink open. Het bloedde flink en voor mij zat terug zwemmen naar de boot er niet meer in. Tja, dan is zo’n idyllisch strandje ineens eens niet meer zo leuk. Terwijl ik druk uitoefende op de wond (we zijn tenslotte opgeleide EHBO-ers) is Gianfranco terug gezwommen naar de boot om hulp te halen. Samen met de 2 mannen uit de USA is hij me komen redden met de kajaks. Toch handig dat die nog achter de boot hingen.
Na terugkomst op de dagboot begon een lange reis terug naar het vaste land voor een bezoek aan het ziekenhuis. De bootmanager van onze jonk is de hele tijd bij ons gebleven. Hij heeft de boot en taxi geregeld. Ook in het ziekenhuis heeft hij alles geregeld. Hij heeft formulieren ingevuld en heeft ons geholpen met vertalen. Overal heeft hij alles voor ons voorgeschoten. Helemaal super, we waren er echt van onder de indruk.
Ikzelf vond het vooral spannend worden toen ik alleen de operatiekamer in werd geleid. Ze spraken geen Engels, dus je moet je moet je maar overgeven aan de professionals (ook al versta je ze niet). Met 3 man zijn ze bezig geweest om mijn wond schoon te maken, te verdoven en te hechten (5 hechtingen). Daarna hebben ze alle overige schaafwondjes verzorgt. Zelfs een wond op mijn hiel (van een eerdere lompe actie) hebben ze opgelapt. En dit alles voor een half miljoen Vietnamese Dong. Dat is 17,50 euro. Ongelofelijk, maar waar. Hierna zijn we weer met de taxi en de boot terug naar de jonk gegaan. De bootmanager verzekerde ons dat we nog op tijd terug zouden zijn voor het diner. Heel lief natuurlijk, maar voor ons was dat niet echt een prioriteit. Wij waren al blij dat het zo goed was afgelopen. Vlak voordat we terug waren bij de junk, ging de boot stuk. Zo’n dag kon natuurlijk niet anders aflopen. De bootmanager heeft voor ons het diner later ophouden (handig hoor die mobiele telefoons). En met 20 minuten vertraging konden we dan toch nog aanschuiven bij het voorgerecht. Ondanks, of misschien juist wel dankzij dit alles, hebben we heerlijk geslapen.

De volgende ochtend zijn we via een ander drijvend vissersdorp weer langzaam teruggevaren naar de haven van Halong Bay. Daar lag de zusterboot van de Marguerite, de Galaxy. Dat was de boot waar de Amerikaanse mannen op zaten die mij de dag ervoor samen met Gianfranco zijn komen redden. Ze stonden al bovenop het dek te zwaaien naar onze boot. Grappig om te zien hoe opgelucht ze waren om mij op de boot te zien. Terugkijkend hebben we hele fijne dagen gehad tijdens deze minicruise. We hebben prachtige dingen gezien en leuke mensen ontmoet. En het bezoek aan het ziekenhuis en alles daarom heen heeft ons laten zien dat er veel mensen bereid zijn om je te helpen als het nodig is. En dat voelt goed!
Ons volgend verslag komt uit een andere UNESCO World Heritage Site: Hoi An. Wij zijn daar gisteren aangekomen, maar hierover meer in onze volgende update.

Groetjes Erica

Om 22:00 zijn we met de nachttrein vertrokken uit Hanoi. De bedden waren al opgemaakt en onze slapies waren een gezellig stel uit Singapore. Hij reist veel voor zijn werk en was begin oktober (met het mooie weer) een paar dagen in NL geweest. Genoeg om over te praten dus. De volgende ochtend werden we wakker gemaakt op het station van Lao Cai. In een mistige en bewolkte omgeving werden we opgehaald door een busje van het hotel. Tijdens de transfer door bergen naar ons hotel konden we helaas niet genieten van het mooie uitzicht vanwege de bewolking en mist. Bij aankomst konden we onze bagage achterlaten en ontbijten. Ook was er een mogelijkheid om te douchen of je op te frissen. Om 9:00 stonden er een lading gidsen klaar om iedereen te begeleiden op de eerste wandeltocht. De gidsen waren allemaal vrouwen van de Black Hmong bergstam. Een minderheid die ook in Thailand, Laos en China woont. Onze privégids Phinh (klinkt als Pen) nam ons meteen mee voor een tocht naar Cat Cat village en de waterval. Het eerste gedeelte van de wandeling ging voornamelijk bergafwaarts. In het dorpje Cat Cat wonen mensen van de Black Hmong. Zij worden zo genoemd vanwege hun voornamelijk zwarte kleding die ze zelf maken en kleuren. Ook dragen ze veel geborduurde banden en tassen. De beenkappen die ze dragen zijn ook traditioneel, die dienen als bescherming tijdens het lopen door de bergen en ook tegen de kou. Er zijn aardig wat souvenirshops in het dorpje, zo proberen ze iets te verdienen aan de toeristen. Dat gaat heel gemoedelijk. Totaal geen agressieve verkoopmethodes, ze vragen het gewoon heel vriendelijk en laten je ook gaan als je nee zegt.
De uitzichten die we onderweg zien zijn echt super! Wat een mooie omgeving. Prachtige vergezichten en rijst-terrassen. Dit is een van de dingen waar we voor naar Sapa en Vietnam zijn gekomen. De zon is ook gaan schijnen, het kan niet beter. Gelukkig heb ik mijn paraplu bij me, dat wordt ineens een prima parasol.
Phinh weet veel te vertellen (in goed Engels) en ook al onze vragen kan ze goed beantwoorden. Een gids naar ons hart. Ze let goed op ons en last regelmatig een pauze in. We hebben haar al direct aangegeven geen geoefende wandelaars te zijn. Ook het feit dat er geen bergen in NL zijn was haar al bekend. Bij de waterval hebben we een wat langere pauze. Lekker hoor die koele nevel van de waterval. Na een koud drankje gaan we op de weg terug. Dit is een andere weg dan op de heenreis, en het gaat vanaf nu alleen nog maar de berg op. Onderweg zien we nog buffels, meer rijstvelden, het blijft allemaal prachtig om te zien. Voordat we terug zijn bij Sapa, beginnen mijn benen ernstig tegen te sputteren. En ik weet dat we in Sapa ook nog moeten lopen naar ons hotel: Summit hotel. De naam verraad het al, bovenop de berg in het dorp. Als er dan weer een aanbod komt om met de motortaxi terug te gaan, geef ik hieraan toe. Het was voor mij een goed bestede anderhalve euro ;-).
In de middag gaat het hard regenen. Wij hebben de middag vrij om het plaatsje te bezichtigen, maar omdat het zo regent en we de rust goed kunnen gebruiken (in een nachttrein krijg je niet een volledige nacht slapen voor elkaar) hebben we een siësta ingelast. Al onze maaltijden waren inclusief bij deze trip. Voor de lunch en het diner hadden we keuzes uit meerdere menu’s, dus dat was goed geregeld.
Na heerlijk te hebben geslapen zijn we vroeg opgestaan. Na het ontbijt en het uitchecken hebben we de bagage weer opgeslagen. We hebben allebei onze rugzak meegenomen, de koffer hadden we al in Hanoi opgeslagen.
Phinh staat weer keurig op ons te wachten. We zijn vandaag tot 3 uur op pad en bezoeken o.a. Lao Cai Village, waar Phinh woont. Een gedeelte van die wandeling is erg uitdagend met hele steile stukken. In overleg met Phinh kiezen wij ervoor om het eerste stuk over een makkelijke weg te lopen. Het heeft ’s nachts flink geregend, dus het zal op de steile stukken erg glad zijn. Ook deze ochtend breekt de zon door en kan ik mijn paraplu/parasol weer goed gebruiken. Onderweg zien we vele kleine groepjes mensen lopen. Toeristen met hun gids en een paar andere Hmong dames die helemaal meelopen naar het dorp en af en toe wat proberen te verkopen. Ook wij hebben gezelschap van een oudere vrouw en een jonge moeder met haar kindje achterop haar rug. De dames kletsen lekker met Phinh en het is een hele gezellig wandeling. De uitzichten zijn zo mogelijk nog mooier dan gisteren. Ik hoop dat de foto’s jullie een beetje een voorstelling kunnen geven van al het moois dat wij hebben gezien. Na een flinke wandeling geeft Phinh aan dat we nu een stuk door de bergen kunnen gaan, iets uitdagender voor ons maar zij denkt dat wij het wel aankunnen. Nou dat laten we ons geen 2de keer zeggen, op naar het dorp. Het bergpad is prachtig, we dalen langzaam af naar de rivier. Er zijn mensen rijst aan het oogsten, we zien weer buffels, dit gaan we nooit meer vergeten. Af en toe is het glad en steil en wordt ik geholpen door de dames. Eenmaal in het Lao Cai dorp aangekomen, zien we de groepjes andere toeristen weer. Meerdere trails komen hier uit voor de lunch. Onze 2 begeleidsters wagen nog 1 poging om ons iets te verkopen. Omdat ze mij goed hebben geholpen en tijdens de wandeling helemaal niet hebben lastig gevallen kopen we van allebei iets.
Na de lunch gaan we verder met de wandeling door het dorp van Phinh. Ze laat ons even alleen en komt dan terug met haar baby’tje op haar rug. Wat is dit toch een andere wereld.
We komen als laatste nog door het dorp Ta Van. Hier wonen de Zay. Deze stam heeft een sterke Chinese achtergrond. Dan is onze tocht alweer ten einde.
We nemen hier afscheid van Phinh, zij gaat de rest van de dag (in de hete zon) nog rijst oogsten. De mensen hebben een zwaar leven hier!
We gaan terug met de bus naar Sapa en terug naar het hotel voor een opfrisbeurt en een vroeg diner. Om 17:30 vertrekt de bus terug naar het treinstation van Lao Cai. Onze trein vertrekt pas om 20:45 dus we zitten onze tijd uit en denken terug aan de prachtige dagen in Sapa. Dit is weer een onderdeel van onze lange reis waar we nog vaak aan terug zullen denken. Een echte aanrader voor iedereen.

Het weer in Hanoi van de afgelopen dagen kunnen we omschrijven in 1 woord: regen. Daar mogen we eigenlijk wel blij mee zijn want dat is de enige overlast die wij hier hebben gehad van de orkaan. Maar het is natuurlijk niet waarop je zit te wachten als je een stad wilt gaan verkennen.
Op onze eerste dag hebben we het rustig aangedaan. We zijn door de buurt gelopen en hebben gegeten in een vietnamees restaurant dat aangeraden werd door ons hotel. Prima restaurant dat gewend is aan toeristen. De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt om het Hoan Kiem meer. Dit meer ligt iets zuidelijk van de oude wijk. Midden in dit meer ligt de Ngoc Son tempel. De tempel ligt op een klein eilandje en is te bereiken via een mooie rode brug.  Een leuk, rustig plekje in Hanoi.
De dag daarna besloten we (ivm het weer) om naar het historisch museum te gaan. Op de heenweg vast kaartjes gehaald voor de waterpoppenshow die avond, daar wilde we heel graag heen. Onderweg hebben we het operagebouw gezien. Groot, mooi koloniaal gebouw gebouwd door de Fransen. Heel anders dan de smalle, hoge en ver naar achteren doorlopende huizen die we om ons heen zien in de oude wijk. Ons hotel bijvoorbeeld heeft 4 verdiepingen, per verdieping 1 kamer aan de voorkant en 1 kamer aan de achterkant.
Het historisch museum was een leuk tijdverdrijf. Het zit in een prachtig historisch gebouw. Er wordt zelfs via korte Engelse en Franse teksten uitleg gegeven, dus dat maakt het allemaal wat duidelijker.
Als lunch hebben we Pho gegeten. Dat is traditionele Vietnamese noedelsoep, die vroeger alleen als ontbijt gegeten werd. Nu kun je het ook als lunch of diner eten. Je kiest voor rundvlees of kip en je krijgt bij je soep extra verse kruiden zoals: munt, koriander, soort paksoi, pepertjes, maar ook taugé en limoen. Je kunt dit naar smaak toevoegen aan je soep. Dit is een lunch die voor herhaling vatbaar is.
We hebben eind van de dag onze intrek genomen bij Highlands coffee. Hier hebben ze allerlei soorten koffie, thee maar ook broodjes, Pho, salades, etc. Dit is een van de weinige plekken waar je rustig wat langer kan blijven zitten, zoals wij dat graag doen in onze vakanties. Het zit op de 3e verdieping van een groot gebouw en je hebt uitzicht over het meer en verschillende kruisingen, dus er is heel veel te zien. En het ligt vlakbij het waterpoppentheater waar onze show om 20:00 ging beginnen. We hadden ervoor gekozen om niet te fotograferen of filmen tijdens de show, niet omdat je daar iets extra’s voor moest betalen, maar omdat we dit gewoon wilden zien en beleven.  Het traditionele waterpoppenspel wordt al vanaf de 11e eeuw in Vietnam vertoond. De dorpelingen vermaakten elkaar hiermee als de rijstvelden waren overstroomd. De poppen zijn van hout en worden met lange bamboe palen onderwater bewogen waardoor het lijkt dat ze op het water dansen. Het is echt oud volksvermaak, dus verwacht geen hightech show. Er zit een orkest met zangeressen die bijpassende muziek maken. Tijdens de show waren om ons heen wel veel mensen druk met foto’s maken en filmen. Was een beetje jammer want je ziet constant de verlichte schermpjes van tientallen toestellen. In mijn ogen zou het beter zijn om het helemaal te verbieden, maar ja met alle mobiele telefoons zal het niet meer te stoppen zijn. Maar ondanks dat vonden wij het een superleuke show, een aanrader voor als je in Hanoi bent.
De volgende dag regende het nog een stukje harder. Maar we hadden nog 1 ding hoog op ons lijstje staan, dus toch op pad gegaan. Ons doel, de tempel van de literatuur.
Dit is de eerste universiteit van Vietnam. Het complex bestaat uit 5 ommuurde binnenplaatsen, met o.a. vijvers en tuinen. Hier vindt je in de hedendaagse drukte van Hanoi nog een beetje rust. Het complex uit 1070 is nu vooral bekend vanwege de stenen reuzenschildpadden met grote stèles op hun rug. Daarin zijn sinds halverwege de vijftiende eeuw de namen gegraveerd van degenen die slaagden voor de zware koninklijke examens.
Hierna hebben we een bezoek gebracht aan het militair museum. Ze hebben hier tanks, vliegtuigen (o.a. MIG’s), helicopters (o.a. Chinook) die allemaal gebruikt zijn in de oorlog. Een kunstenaar heeft van de brokstukken van neergehaalde vliegtuigen (B-52, F-111 en een Frans transport vliegtuig) een kunstwerk gemaakt. Ervoor staat een foto van een vrouwelijke VietCong soldaat die de vleugel van een vliegtuig wegsleept. In het museum zijn ook veel foto’s te zien (o.a. Ho Chi Minh en Mao Zedong) en foto’s van tijdens de oorlog. Ook is er een maquette van de beroemde tunnels. Al met al heel interessant.

Bovenstaand is een verslag van wat wij hebben gedaan in Hanoi. Het verslag zou niet compleet zijn zonder ook de mindere kant van deze stad te beschrijven. Deze stad zouden we niet aan iedereen aanraden om te bezoeken. Er zijn hier vele mensen die toeristen geld afhandig willen maken. Oplichting, valse info, tasjes- en cameraroof, het komt helaas veelvuldig voor in Hanoi. Er zijn zelfs restaurants en reisbureaus die een (slechte) kopie zijn van een goed bekend staand restaurant of reisbureau. Soms zelfs in dezelfde straat, met (bijna) dezelfde naam! We hebben in 1 straat 4x het reisbureau Sinh gezien, maar ja welke is de echte? Na alle waarschuwingen vooraf van internet en zeker die van de manager van het hotel hebben we in Hanoi geen gebruik gemaakt van taxi’s en cyclo’s (fietstaxi’s). Behalve de door het hotel geregelde airport pickup. Ook hebben we onze boodschappen alleen in het supermarktje gehaald waar de prijzen staan aangegeven. Wij halen geen lol uit het onderhandelen over prijzen voor dagelijkse zaken. Souvenirs oké, dat moet in veel landen, geen probleem. Maar om te onderhandelen over de prijs van een blikje drinken, kopje soep of tandpasta… We hebben daarom ook alleen gegeten in restaurants met een menukaart waarop prijzen staan vermeld. Gelukkig had de bakker hier aan de overkant de prijzen staan bij de heerlijke broodjes, anders waren die aan onze neus voorbij gegaan 😉 .
En de mensen op straat en bij toeristenattracties die ons aangesproken hebben, kregen allemaal het standaard antwoord ‘No, thank you’. De openingszin “Hello, I’m a student” hebben we nu al zo vaak gehoord, dat we er bijna om moeten lachen. Het is het begin van een poging om je geld afhandig te maken. Ook de vrouwen die 2 manden met een bamboe stok op hun schouder dragen mijden we. Ze proberen die op jouw schouder te leggen en je een vietnamees hoedje op te zetten en dan dringen ze erg aan op een foto. Die (natuurlijk) achteraf erg duur betaald moet worden.
Al dit soort scams horen helaas bij het leven van een toerist hier in Hanoi. Het verpest het niet voor ons, maar we vinden het wel heel jammer dat je zo vreselijk op je hoede moet zijn. Constant waakzaam zijn, mensen ontwijken, je camera goed vasthouden, het geld verstoppen onder je kleding. Ik heb zelfs de eerste 2 dagen mijn fotocamera niet meegenomen omdat je toch bang bent dat iemand hem zal jatten. De 3e dag toch maar meegenomen en extra goed opgelet. Het is niet het relaxte gevoel wat wij toch associëren met vakantie. Je moet hier echt uitkijken dat je niet een vorm van paranoia krijgt.
Er is ons wel verteld dat in de kleinere plaatsen en meer naar het zuiden de mensen vriendelijker zijn, en dat daar ook minder criminaliteit is. We gaan het zien.

Morgen gaan we met de nachttrein naar Sapa. Hier gaan we naar toe voor de natuur (bergen, vallei, rijstvelden) en de mensen. Minderheden, stammen, vrouwen in kleurrijke klederdracht. Hopelijk is het daar droger, hier giet het onophoudelijk door. Nadat we terugkomen uit Sapa (wederom met de nachttrein) blijven we 1 dag en nacht in Hanoi om dan door te gaan naar Halong baai. We verblijven dan 2 nachten op een jonk: kajakken, grotten bekijken, vissersdorp bezoeken en zonnen???

Om toch even positief het verhaaltje over Hanoi te beëindigen. In de tempel van de literatuur worden we aangesproken door een oudere man. Hij vraagt mij om een foto van hem te maken. Meteen om mijn hoede natuurlijk. Ik maak (met zijn camera) 2 foto’s en hij is daar erg blij mee. We maken toch even een praatje met hem, hij is geïnteresseerd in waar we vandaan komen. Blijkt hij ook in NL geweest te zijn. Hijzelf is Vietnamees, dus we wachten op wat er nu gaat komen. Helemaal niets, hij komt uit het zuiden, uit Saigon, en is gewoon op bezoek in Hanoi. Hij bedankt ons nogmaals en gaat verder.
Kijk daar worden wij weer vrolijk van.

De laatste dagen op Koh Samui zijn erg snel voorbij gegaan. We hebben nog een laatste bezoek aan de Big Buddha gebracht, en vlak voordat de souvenirwinkel ging sluiten heb ik nog even een aardigheidje voor mezelf op de kop getikt. Op onze een-na-laatste avond hebben we Vietnamees gegeten met Marc, Rin en Arno (vriend van Marc die een maand op Koh Samui is geweest). Was weer heel anders dan in Hong Kong, het wordt nu wel tijd om in Vietnam een vorkje te gaan prikken (of liever gezegd een stokje). We zijn ook nog even naar de pub van Ian geweest, quiznight was al afgelopen, maar we konden nog wel met de Rock ’n Roll bingo meedoen. En voordat we het wisten was de jeep opgehaald, en zaten we in ons Thaise restaurant te genieten van een afscheids-BBQ. Bijna alle gerechten zijn nog een keer gemaakt voor ons, het was een hele leuke en lekkere avond.
’s Ochtends zijn we opgehaald door een minibus die ons naar de ferry heeft gebracht. Na een lange dag reizen met vaak overstappen (minibus, ferry, bus, bus, minibus) zijn we in Patong Beach, Phuket aangekomen bij ons hotel. We hadden nooit gedacht hier nog eens te verblijven, totaal niet onze scene. Maar wel op loopafstand van de opslag voor onze bagage en naast een enorm winkelcentrum met naast veel winkels ook vele restaurants en bars. Heel handig dus voor 2 nachtjes.
Op de dag van vertrek werden we om 7:30 gebeld door de receptie dat de taxi er al was. Een taxi een half uur te vroeg in Azië?? Dat voorspelt niet veel goeds. Het was ’s nachts erg hard gaan regenen, en hele stukken straat stonden al onder water. Onderweg verdwenen we af en toe bijna in het water. Petje af voor onze chauffeuse, ze heeft ons keurig op tijd en veilig afgeleverd op het vliegveld van Phuket.
Na een tussenstop in Bangkok van anderhalf uur, waar we moesten overstappen van Thai Airways naar Qatar Airways en ons een beetje moesten haasten om op tijd een instapkaart te halen, zijn we aangekomen op het vliegveld van Hanoi. Een visum voor Vietnam is iets moeilijker dan in omliggende landen. Je moet van te voren een brief krijgen dat je een visum op het vliegveld mag afhalen. Gelukkig kan dat tegenwoordig allemaal via internet, dus de brief, een pasfoto en je paspoort afgeven en wachten op je visum. De wachttijd viel erg mee, en gelukkig konden we in euro’s betalen, want we hadden nog geen Vietnamese Dongs kunnen pinnen. Na de douane stond er keurig een taxi op ons te wachten, goed geregeld door het hotel.
Het hotel in Hanoi (New Century Hotel) ligt midden in het oude kwartier en heeft nog het oude stratenpatroon van oud Hanoi. Deze wijk bestond uit 36 straten allemaal met hun eigen handelaren.
Het verkeer in Hanoi is bizar. Er wordt constant getoeterd, je vraagt je af of iemand er zich nog iets van aantrekt. De stoepen zijn hier in het oude gedeelte niet begaanbaar. Of de winkel is erop uitgestald of de scooters staan er geparkeerd. En de hoeveelheid scooters in deze stad is overweldigend. Je loopt dus tussen het verkeer op straat. Oversteken is een kwestie van langzaam, maar zonder aarzelen gaan lopen, niemand stopt, er wordt nog wat meer getoeterd, en de scooters en auto’s gaan voor en achter je langs en plots sta je zonder kleerscheuren aan de overkant. Het is deze 2e dag ook goed gegaan, zouden de amuletten uit Thailand dan toch helpen?
We zijn ook nog even miljonair geweest, na het pinnen van 2 miljoen Dongs! Nu is dat ruim 70 euro, maar toch, het was een lekker gevoel.
Morgen wordt een dag van goed op het weer letten. Er wordt slecht weer verwacht, dat wordt veroorzaakt door de (gelukkig sterk afzwakkende) orkaan Nalgae.
De Filipijnen zijn zwaar getroffen door deze orkaan en vorige week nog heeft orkaan Nesat er al huisgehouden. Ook het zuiden van China (Hainan en Hong Kong) en het noordoosten van Vietnam hebben vorige week schade geleden. Op dit moment is het afwachten hoe sterk de storm nog is als hij aan land komt in Vietnam, maar men verwacht hier wel slecht weer, maar geen ernstige storm.
Met het getoeter van Hanoi op de achtergrond maken wij ons langzaam op om te gaan slapen, we zijn erg benieuwd wat de komende dagen ons brengen.